Tag: کشتی چوخه

به گزارش روابط عمومی انجمن چوخه استان خراسان شمالی، قای علی‌اصغر محمودزاده مسئول هیأت ورزش روستایی و بازی‌های بومی و محلی خراسان شمالی پس از تشکیل جلسه با آقای قاسم اسدی رئیس انجمن چوخه استان و سایر اعضای این انجمن، بخشنامه‌ای را به ادارات ورزش و جوانان شهرستان‌ها صادر کرد و از آنان درخواست کرد تا تیم های کشتی با چوخه خود را حداکثر تا تاریخ ۱۴۰۰/۰۹/۳۰ برای شرکت در مسابقات لیگ استانی معرفی کنند.

تجربه‌ی ناموفق واگذاری «ورزش سنتی چوگو» به «فدراسیون بیس بال» که همان «ورزش توپ با چوب» است و به آن «بیس بال ایرانی» هم می‌گفتند، باعث می‌شود که دلسوزان و علاقه‌مندان و پیشکسوتان ورزش سنتی کشتی‌باچوخه، از الحاق یا ادغام ورزش سنتی چوخه در سایر فدراسیون‌ها پرهیز کنند و این ورزش را به دست خود به نابودی نکشانند.

پس از انتشار مطالبی در فضای مجازی در مورد الحاق انجمن چوخه کشور به سایر فدراسیون‌ها و پی‌گیری های انجام شده، مشخص شد که فردی چنین درخواستی داشته است که به دلایل متعدد، نمی‌تواند کشتی با چوخه را نمایندگی کند.
بدیهی است؛ تا زمانی‌که «انجمن چوخه و فدراسیون ورزش روستایی» متولی «کشتی با چوخه» در کشور است و فدراسیون جهانی ثبت قانونی نشده است، نوشتن نامه به وزارت ورزش، فدراسیون‌ها و سایر مراجع قانونی به‌منظور تعیین تکلیفِ این ورزش در داخل کشور آن‌هم به نام اهالی محترم کشتی‌باچوخه، فاقد توجیه قانونی است.

روابط عمومی انجمن چوخه کشور در مورد وظایف مهم انجمن چوخه کشور گفته است که فدراسیون ورزش روستایی و بازی‌های بومی محلی، چهار وظیفه مهم را برای انجمن کشتی با چوخه کشور معین و ابلاغ کرده است که عبارتند از:

۱. معرفی جایگاه ارزشی و پهلوانی ورزش سنتی چوخه.

۲. توسعه و گسترش ورزش سنتی چوخه در سراسر کشور.

۳. تربیت نیروهایی انسانی متخصص منطبق با ظرفیت‌های علمی کشور.

۴. تعامل مستمر با سازمان های مرتبط به‌منظور استفاده بهینه از ظرفیت‌های بخش غیردولتی.

و بخشی از اقدامات و فعالیت‌های انجمن چوخه کشور پیرامون وظایف چهارگانه متاثر از همکاری‌های بی‌شائبه فدراسیون، انجمن‌‌های استانی و شهرستانی و همه‌ی اهالی کشتی با چوخه به شرح زیر می‌باشد:

پهلوان‌های شاهنامه هم همین طور شاهنامهمی‌گرفته اند. این را همه چوخه کار‌ها می‌گویند. آن‌ها معتقدند پیشینه کشتی شان به روزگار باستان می‌رسد، روزگار رستم و سهراب و اسفندیار.

به کشتی گرفتن نهادند سر

گرفتند هر دو دوال کمر

خم آورد پشت دلیر جوان

زمانه بیامد نبودش توان

زدش بر زمین بر به کردار شیر

بدانست کاو هم نماند به زیر

«چوخه» همان «چوخا» ست و چوخا لباس نیم تنه‌ای بوده است که روستایی‌ها از پشم حیوانات خانگی می‌بافتند تا از سرما و آفتاب در امان باشند، درست مثل همین نیم تنه‌هایی که حالا کشتی گیر‌های چوخه کار می‌پوشند. چوخابافی هنوز هم در بخش‌هایی از کشور مرسوم است. البته چوخا‌های امروزی به جای پشم بز و گوسفند، با الیاف کارخانه‌ای بافته می‌شوند، اما همان استحکام قدیم را دارند. اگر استحکام نداشتند کشتی گیر‌ها نمی‌توانستند با کشیدن آن، فن هایشان را روی حریف پیاده کنند.

داور‌ها در شروع هر رقابت، گره شال‌ها را محکم می‌کنند. بعد، لبه پایین چوخا را برمی گردانند و پست سر چوخه کار از زیر شال، عبور می‌دهند و می‌کشند تا لبه‌های لباس چوخه‌کار جمع بشود. همین شال و همین لبه‌ها محل اصلی اجرای فن هاست.

با سفت کردن شال، دو چوخه‌کار آماده اند تا با علامت داور، سرشاخ بشوند. آن‌ها دست‌ها را شال چوخای حریف سفت می‌کنند و زور می‌زنند تا بتوانند او را تکان بدهند و متناسب با وضعیت حریف، رویش فن اجرا کنند. دو چوخه‌کار خیلی زود گرم کار می‌شوند، عرق می‌ریزند و هوای غبارآلود گود را نفس می‌کشند.