Category: حامیان کشتی با چوخه کشور

برگزاری کلاس های آموزش داوری و مربیگری و تربیت مدرس برای تقویت زیربنای این ورزش با ساماندهی و صدور کارت ها و همچنین ارائه تقویم ورزشی از مهمترین کارهایی است که متاسفانه آنگونه که باید مورد توجه فدراسیون کشتی و آقای احمد شکفته قرار نگرفته است و استقلال این ورزش در استانهای خراسان رضوی و خراسان شمالی نیز وقتی که مسابقات گود زینل خان اسفراین، توسط مدیرکل ورزش خراسان شمالی، مدیریت می شود، هیچ جایی برای دفاع از استقلال انجمن کشتی باچوخه کشور حتی در این استان باقی نگذاشته است…

در گذشته؛ مسابقات کشتی باچوخه محدود به چند گود در شمال خراسان بود ولی سال‌هاست که، این مسابقات در گودهای مختلف با گویش‌های مختلف و حتی در گودهای هفتگی و مسابقات مختلف در پایتخت به همت زنده‌یاد منوچهر لطیف و حمایت‌های پیشکسوتان دیگر در استان های خراسان شمالی، خراسان رضوی، جنوب خراسان، استان تهران و البرز و لیگ در اصفهان برگزار شده و بعضاً برگزار می‌شود و سایر پیشرفت‌ها که برای جلوگیری از طولانی‌شدن نوشته و گفتار از ذکر آنها خودداری می‌شود.

اگر این همه پیشرفت در این ورزش رشد و توسعه و حرکت به سمت بلوغ یک ورزش سنتی نیست، پس نشانه‌ی چیست؟

تامین آینده و شغل برای چوخه‌کاران و بویژه پهلوانان و کمک به ایجاد منابع درآمدی پایدار برای انجمن‌ها و گودها که بتوانند به استقلال نسبی برسند یک انتظار درستی است نه اینکه پهلوانان برای امرار معاش و گذران زندگی دچار مشکلاتی شوند که برای همگی اظهر من الشمس است یا ورزشکاران و مربیان چوخه به سایر رشته‌ها مانند کشتی، جودو، کبدی و مانند آن وابسته باشند که این هم برای جامعه ورزشی کشور کاملا روشن و آشکار است.

اهالی کشتی باچوخه می‌دانند که، “کشتی باچوخه” از سال ۱۳۴۲ تا سال ۱۳۷۲ در ذیل اداره کل ورزش و جوانان خراسان مدیریت می‌شد، در سال ۱۳۷۲ به فدراسیون‌های “ورزش‌های زورخانه‌ای و پهلوانی”، “فدراسیون کشتی”، “فدراسیون ورزش‌های همگانی” و “فدراسیون ورزش روستایی” واگذار شد و پس از آن برای دومین بار به “فدراسیون‌ کشتی” و “فدراسیون ورزش روستایی” و تا تا تاریخ ۱۴۰۱/۰۶/۱۲ در قالب “انجمن چوخه کشور” با مسئولیت آقای قربانعلی قائمی مدیریت شد و در تاریخ ۱۴۰۱/۱۰/۱۲، فدراسیون ورزش روستایی؛ بدون اشاره به درخواست “فدراسیون جودو” که از تاریخ ۱۳۹۹/۰۴/۲۳متقاضی الحاق چوخه به آن فدراسیون بود، با جدا شدنِ “کشتی باچوخه” از فدراسیون ورزش روستایی به‌شرطِ استقلال، موافقت کرد.

تاکنون هیچ بودجه‌ای از سوی «فدراسیون کشتی» به «انجمن کشتی باچوخه کشور» اختصاص داده نشده است و همچنان «سفره‌ی اهالی کشتی باچوخه» از «اعتبارات فدراسیون کشتی» بی‌نصیب مانده است و روال قانونی درآمدها و هزینه‌ها نیز در این انجمن ورزشی نامشخص است و همانطوری که «اساسنامه پیشنهادی انجمن چوخه» در «فدراسیون ورزش روستایی» به مرحله نهایی و تصویب نرسید، هنوز هم «انجمن کشتی باچوخه» در «فدراسیون کشتی»، اساسنامه‌ی مصوبی ندارد و قوانین و مقررات و آیین‌نامه‌های کشتی باچوخه بویژه در بخش ارکان انجمن، کمیته‌ها و مسئولیت‌‌های برگزاری مسابقات که می‌بایست به‌دلیل «جابجایی از یک فدراسیون به فدراسیونی دیگر»، بازتعریف شود همچنان به‌روزرسانی نشده و بر اساس شرایط جدید به «ادارات کل ورزش و جوانان سراسر کشور» ابلاغ نشده است…

آنچه که امروز در ورزش سنتی کشتی باچوخه جریان است، تقریبا مانند اقداماتی است که در خصوص تاسیس فدراسیون بین‌المللی کشتی با چوخه در سال ۱۳۹۰ انجام شدلی و با روی کار آمدن دولت حسن روحانی نیمه‌تمام ماند، این داستان تکراری از قصه‌ی پر غصه‌ی کشتی باچوخه است. ورزشی که در طی این سال‌ها، مسئولان مربوط به مانندِ بره‌ی یتیمی با آن رفتار می‌کنند و نمی‌خواهند، نمی‌گذارند و یا نمی‌شود که قوچ شود !